Düşünüyorum da,

Hem her yerde, hem de hiç bir şeydeydim galiba. Ne cennetti yerim ne de cehennem. Onların da üstünde bir yerden sevgiyle üflendim. Bulut buluttum. Yağmurlarla yüklüydü kanatlarım. Ne kin vardı orada ne de  kir. Işıl ışıldı damlalar, salkım salkımdı mutluluk…

Sonra coştum, savruldum, gürledim ve çisildedim. Şimşek olup çaktı ışığım. Ben bile şaşırdım. Çimler yeşillendi, çiçekler tomurcuklarını yardı birer birer. Uyandı doğa uykusundan. Toprak altında kalanlar bir bir uzattılar  başlarını parlayan güneşe.  Sevgi tebessüm etti her yere.

Kilo verir mi hiç elektrik? Frekans  tartılabilir mi? Ölçüsü nedir sadece yumruk kadar olan yüreğin? Koca bir evrenin sığdığı o yerde  kaç nefret barındırılabilir? Kiraya verilirse o tebessüme paha biçen akılsızlar için,  ya biz  nerede  yaşarız? Nerede kalır hoşgörü? Nereden bağırır da duyulmaz olur? Yürek  hesap sormaz mı sonra?

Kuşkum yok, kavga hep sürecek.  Evren genişliyor ve bir gün kendi içine çökecek. Her an ölüyor bir şeyler ve her an diriliyor. Bundan kaçmanın yolu  yok gibi ama, yine de  bir limanın var olduğunu bilmek gerekmez mi? Evet, yürektir o sığınılacak yer,  hem sakin hem de  güvenli...

...